Het besluit is gevallen. Gisteren. De boot blijft hier. We gaan
nu niet meer verder. In de haven, nu donderdag 13 aug., zelfs 24 knopen wind en weer regen. Het weer
laat zich niet dwingen maar het is niet bepaald in ons voordeel geweest. Voor
nu is het idee om de boot zo rond oktober naar Tenerife te krijgen en dan
volgens planning in nov/dec. naar Bonaire te varen.
We hebben er ruim 860 nautische mijlen opzitten (zeg maar zo
rond de 1550 km). Volgens iedereen die we spreken hebben we de moeilijkste
wateren gehad; de Noordzee, het Engels Kanaal en uiteraard de Golf van Biskaye.
Niet slecht voor onervaren zeilers. We zijn trots dat we zover zijn gekomen.
Trots, moe maar voldaan. Wat rest is een soort berusting dat we nu niet verder
gaan. Het voelt ok maar ergens wringt het, had de boot toch niet iets verder
zuidwaarts kunnen liggen? Zoals gezegd, het weer laat zich niet dwingen.
We gaan inpakken en de terugreis voorbereiden. Marjorie
heeft tickets geboekt, we vliegen zaterdagmiddag vanuit Santiago terug naar
huis. Blij maar ook een raar soort gevoel van gemis. Die paar vierkante meter
die de afgelopen vier weken ons thuis zijn geweest en ons in zelfs in een storm
een veilig gevoel hebben gegeven. De tijd heeft een ander ritme op een
zeilboot, het lijkt alsof de klok langzamer loopt. Nu weer terug naar het
normale leven. Raar dat dubbele gevoel, het lijkt een afscheid maar ook weer
niet. De echte berusting moet dus nog komen :-)
Dan even wat anders; waarom staan
er zo weinig foto’s op de blog? Heel simpel; we hebben zo slecht internet dat
we blij zijn dat in ieder geval de teksten op de blog komen. Zodra we thuis
zijn komen de foto’s en misschien zelfs films :-)
Voor nu: groeten van een
schrijvende fotograaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten